Gülme Krizi

Yaşımdan küçük göstermekle ilgili yeterince onore edildim yıllar boyunca. Eskiden bu pek bir hoşuma giden bir durum olsa da sonra sonra artık etkilememeye başladı. Çünkü görüntüde yıllar cömert davranmış olsa da kendimce yaş aldığıma dair kriterlerim vardı.

Her şeyden önce kendi otuzum, kendi yirmimle kıyaslıyordum kendimi. Şu an bu yaştaki birinin durumundan çok on yıl önceki hallerimle ölçüyordum gözlerimdeki ışıltıyı. Benim şansım ya da şanssızlığım 25 yaşındayken 18 gibi görünmemdi.

Bir diğer ölçeğim de eskisi gibi gülme krizlerine girmediğimi, yılların üzerime ister istemez bir olgunluk çökerttiğini, daha bir ağırlaştığımı daha bir yavaşladığımı düşünüyordum epeydir. Artık sokak ortalarında hoplayıp zıplayamıyor, sebepsiz yere saatlerce gülme krizlerine giremiyordum. Çünkü bir nevi "içim geçmişti".

Sevinçlerimi daha bir edepli geçiştirim, mutluluklarımı daha bir içimde yaşamayı öğrenir olmuştum. Yani yaşam bana uslu başlı bir adam olmayı öğretmişti geçen onca zaman boyunca çaktırmadan.

Çocukken kahvaltı sofrasında abimle hiç yoktan bir nedenden ötürü gözümüzden yaşlar gele gele sonsuzcasına güldüğümüz zamanlar hatırlıyorum, üniversitede derste yine hiç yoktan yere gülme komasına girip sınıfı terk etmek zorunda kaldığımız zamanları.

Olgunluk, görüntüde üzerime çökenden çok içime yerleşen, beni farkına varmaksızın çepeçevre kuşatan bir tehlike gibiydi. Bedenin eskimesi yavaş da olsa içimin eskimesi daha çok korkutuyordu beni.

Sonra bir gün fark ettim ki, yaşlanan eden bir şey yok. Çok değil, daha geçende, Kalkan'da, Kaputaş'ta yine denizin ortasında gülmekten boğulma tehlikeleri geçirebilecek kadar gülme krizlerine girebiliyorsam ya da Hereke'de o küçücük liman boyunca gece yürürken bir düğünden yükselen oyun havaları eşliğinde yol ortasında eğlenebiliyorsam, geçen giden bir şey yok demekti.

Yaşlanmak olacak illa ki bir gün ama şimdi değil, hemen de değil, vakti geldiğinde.

Ve o vakit yakın zamanlarda görünmüyor, iyiyim ben böyle.