İnce zarif bir yapı, kesinlikle çelimsiz ama görkemini afra tafrasından değil tamamen estetiğinden ve kültürel geçmişinden alan küçük ada devleti.
Her İstanbullu çocuğun hayaliydi bir zamanlar oraya gitmek. Bizim de efsanelerimiz vardı; oraya çıkmak yasakmış, asker izin vermezmiş, bir arkadaşın abisi sandalla gizlice çıkmayı başarmış türünden.
Ulaşılmazdı, belki de sırf bu yüzden ulaşılmaz kalmalıydı.
Sonra yine para kazandı. İstanbul'un sembolü olabilecekken bir holdingin sembolü olmayı seçti, seçtirildi. Restore edilip kültüel miras olması gerekirken, turistik avam bir mekana dönüştürülerek kendi kendini tüketen bir restoran oluverdi Kızkulesi.
Gitmemem gerekirdi, o büyüyü bile bile bozmamam gerekirdi ama çocukluk efsanelerim dürttü beni. Tıpkı perili köşke girmenin cazibesi gibiydi. Atladık yıllar önce bir gezi teknesine Salacak'tan kalkan, onca şiirime konu olmuş o gizemli mekana beş dakika olmadan varıverdik.
İtiraf ediyorum heyecanlandım ilk ayak bastığımda, sonra içine girdiğimde içim burkuldu. Daracık pencerelerinden İstanbul'u yaşamak mümkün değildi. Zaten yüzlerce yıl önce aşıkların hapisanesiydi bir nevi, onu da sineye çektik. Kuleye tırmanınca da hissedilmedi o büyü. 360 derece ayaküstü cafe'siydi sadece.
Biliyordum, ya oraya "bir arkadaşın abisi" gibi sandalla gizlice gidilmeliydi çok zaman önce yürekli davranıp ya da hiç ayak basmayıp hayalini kendi içinde büyütmeliydi.
Ama merak ağır bastı, gidildi, büyü bozuldu.
Şimdi kendini kandırmak için tekrar tekrar okuduğum şiirler kaldı geriye, okuyup büyüyü tekrar yaşatmaya çalışma telaşı bende.
...
Kızkulesi neler gördün sen
Bir güzel prensese ecel oldun
Balıkçılara iskemle
Şarapçılara masa oldun
Aşıklara samanlık
Ahmet Çelebi uçtu başından
Galata'ya sevdalandın
Kaç gemi geçti önünden
Kaç saltanat kayığını selamladın
Bizi de gördün mü söyle
Biz seni göremedik
Sen de görememişsindir
Camlar buğuluydu
0 yorum: