Yola çıkmayı hep sevdim, durup eşyaları dinlemekten hoşlanmadığım için değil, o eşyalara mahkum kalmaktan korktuğum için düştüm yollara. Kök salmak bağlanmaktı, bağlanmak bağlı kalmak. Bağlı kalındıkça boynumdaki tasmalar sıktı beni. İpim gevşek bırakıldıkça buldum yolumu.
Terk etmek değildi hiçbir zaman yola çıkmak, daha çok “şöyle bir hava almak”tı aslında.
Tebdil-i mekanda var bir ferahlık. Yoksa her sabah aynı yatağın aynı köşesinden kalkınca insan, neyi niye yaptığının bile farkına varamıyor peşisıra gelen günlerde. Bir bilinçsizlik, bir farkına varamayışlık alınan her nefeste. Oysa göğünü değiştirdiğin bir yerde, sabah ayılmalarında “neredeyim ben” diye ilkiliveriyorsun önce, o zaman daha bir anlıyorsun yaşadığını. Yüzünü yıkadığın musluk bile eline başka geliyor suyu açmak istediğinde, aynada gördüğün uyku sersemi yüz de.
Göç konmadan düşüyorum yollara o yüzden. Uzun soluklu sabit noktalarda tünemektense, belki yine uzun vadeli bir yolculukta binbir durak, belki de kısa soluklu sık aralıklı kaçışlar tekdüzeliğinden; gitmeleri tekdüzeliğe dönüştürmeden, daha gidecek çok güzel yerler, daha görecek çok güzel günler varken.
Yorgunluğu olmaz gitmelerin. Gitmek insana kanat takar aksine. Yorgunluksa dönüştedir, eski yaşantına geri dönmek zorunda olmanın yükünde.
Gidenle dönen aynı adam olamaz işte, bir görmüş geçirmişlik hali yerleşir bakışlarına, bir de tazelenmişlik. “Gezen tilki oturan aslandan iyidir” üstelik; öyle derdi anneannem, onu anarım rahmetle, bu yüzden her gidişlerimde.
Yolculuk gidilecek noktaya varmak da değildir, yola çıkmadan geri dönmeye tüm süreçtedir serüveni. Uçmalar konmalar, kaybolmalar bulmalar, hepsi bu serüvenin bir parçası. Kimi zaman detay detay ön hazırlık, kimi zaman “haydi rastgele” misali kendini denize atmalar. Sürprizi de güzeldir yola çıkmanın, bazen de neyi bulacağını bilmenin güveni.
Belki de tüm dönüşlerim sana olduğu için korkutmuyor beni gidişlerim?
Yola çıkmalı, yola çıkmalı, hemen, hemen!
0 yorum: