Başka Bir Hayat Mümkün

Nasıl on beş yıl önce şu an olduğum noktayı hayal bile edemiyorsam, bundan beş on yıl sonrası için bile hayal edemediğim noktalarda olabilmem mümkün. Bu mutlaka olumlu bir gelişme olacak anlamında değil elbet ama hayatın hep aynı gitmediği, gidemeyeceği de muhakkak.

Peki hal böyleyken kendimizi neden bir kısırdöngünün içine hapsederiz de hayatımızda beğenmediğimiz, değiştirmek istediğimiz bir şeyler için yeterli cesareti kendimizde bulamayız?

Ben bulabildiğimi düşünüyorum. En azından bunu birkaç kez denedim. Kimi zaman başardım, kimi zaman da başaramadım.

Nice istifalar, nice işten çıkarılmalar. Nice vazgeçişler, nice teslim oluşlar. Çoğu gönüllü, çoğu şartlar gereği. Kimisi de zorunluluktan, yeni şartlara uyum sağlama çabasından. Ama sonuçta, hiç değişmeyeceğini sandığım şeyler değişti. Yaşam şartlarım, inançlarım, eşim-dostum, çevrem, her şey değişti ve değişmeye de devam edecek biliyorum.

Halihazırda beni tatmin etmeyen bir işte çalışıyorum örneğin. Ne bilim üretiyorum ne de sanat. "Aptal Kutusu"na insanlar daha çok baksın, sermaye de insanların ihtiyacı olmayan tonla ürünü yaşamın vazgeçilmeziymiş gibi hissettirip insanlara tükettirsin diye koskocaman bir düzeneğin miniminnacık bir parçasıyım sadece. Çok mühim işler yapıyormuşuz gibi dolanıp duruyoruz ortalıkta, pek çoğumuz da buna inanıp kasıla kasıla ortalarda dolaşıyoruz. Durum böyleyken tatmin olmam, kendimden hoşnut olmam elbette beklenemez.

E o zaman bir şeyler yapmalı?

Başka bir işe gidip birkaç farklılık dışında yine benzer düzeneğin benzer miniminnacık parçası olmak değil çözüm. Öylesi en fazla bir ay mutlu eder insanı, çünkü hemen sonrasında yine aynı şeyler olup duracak çünkü.

Kökünden değiştiresim var hayatı. Ellinci kez sil baştan yapasım. Kaybetsem ne gam, yenilsem ne olacak ki sanki? Üstelik başarmak seçeneği de yüzde elli.

Riskleri hep sevdim. Başıma gelecekleri tam da bilmeden yaşamayı. Belki hafif kendini kayırıp sonra her şeye rağmen kendini akıntının hoş serinliğine bırakmayı.

Başka bir hayat mümkün, bize öğretilenlerde bir yanlışlık var. Yok öyle doğ büyü yaşa öl. Doğumla ölüm arasını doldurmakta özgürüz elden geldiğince, hadi özerkiz diyelim, bu özerkliği dibine kadar kullanasım var işte. Öğretilmiş yolların dışında koşup oynayasım. Düşüp kalkasım var, ağlayıp sızlanasım ama en çok da gülesim var aynılıklara, başka başka olmak isteyen herkes gibi olasım.

Hangimiz çocukluk aşkımızın peşindeyiz hala, hangimiz ilkokulda ayrılırken ağladığı arkadaşlarına ağıtlar yakıyor şimdi? Ölen yakınlarımız için döktüğümüz son damlasına kadar gerçek göz yaşları şimdi neden o sellikte akmıyor peki? Çünkü başka bir hayat mümkün, olmazsa olmazlarımız olmadan da yaşamayı öğreniyoruz zamanla. Kendimize yeni yeni yollar çizmeyi, o yollarda düşe kalka el yordamıyla ilerlemeyi. İnsanız en çok, o yüzden umarsız, o yüzden bencil biraz, yine de verici, yine de paylaşımcı; her telden her dilden bir varlığız.

Ve ben inanıyorum: Başka bir hayat mümkün.